Een eigen huis

Mijn vriendin Lotte en ik (Bas) wilden graag een huis in Italie. Eerlijk gezegd, was ik het die al heel lang in Italië wilde wonen. Na ooit in Italië te hebben gestudeerd, wilde ik er permanent heen. Echter de economische situatie was en is er niet vergelijkbaar met Nederland. De salarissen liggen gemiddeld 20% lager en in de grote steden is het leven vergelijkbaar qua prijspeil met Nederland. Misschien was een vakantiehuis daarom een beter idee. De regio Le Marche kende ik van een eerdere vakantie en daarom besloten wij om in november 2016 op zoek te gaan naar een huis in Le Marche.

Eerste bezichtigingen met een makelaar

Wij hadden thuis al zitten speuren op diverse websites op zoek naar geschikte huizen om te bezichtigen. De reden dat wij in november gingen kijken was de volgende: als het huis en de omgeving er zelfs in de herfst leuk uitzien, dan zit het in de zomer ook wel goed. Via een aantal sites van makelaars, zoals die van Tombolesi, Magic Marche kwamen we bij een aantal huizen die wij wel wilden bezichtigen. Ons budget lag rond de 250.000 euro. In Toscane heb je hier nog geen appartement voor, maar in Le Marche kan je er wel iets vrijstaands voor kopen. Het eerste huis dat wij bezichtigden was samen met Richard Smith, makelaar en eigenaar van Magic Marche. We waren aangenaam verrast door de prijs/huis verhouding. Een groot en goed bewoonbaar huis (250 m2) met een goed onderhouden tuin van bijna 5000 m2. Maar goed, we wilden natuurlijk ook graag de andere huizen zien, die we onder andere met een makelaar van Great Estate bezochten. Waar wij achter kwamen is dat 250.000 euro net te weinig is voor een vrijstaand en goed bewoonbaar of gerestaureerd huis. Je kan voor tussen de 150.000 en 200.000 euro een deels gerestaureerde boerderij kopen op een goede locatie en met mooie uitzichten, alleen moet je dan nog wel gemiddeld 100.000 euro uittrekken voor het verbouwen. Dit bij elkaar opgeteld leidt er al snel toe dat een volledig gerestaureerd huis van 300.000 euro een betere optie is.

Nogmaals bezichtigen

Het was inmiddels januari 2017 en wij besloten om nogmaals naar de Marche te gaan voor het bezichtigen van een aantal andere huizen. We vlogen vanaf Brussel Charleroi, dit is een stukje verder rijden van ons huis in Amsterdam. Helaas, want in de wintermaanden vliegt Ryanair niet vanaf vliegveld Weeze (bij Nijmegen). Het was inmiddels hartje winter in Le Marche. In Fermo, waar we sliepen, lag een flinke pak sneeuw. In de gehuurde Fiat Panda, met sneeuwkettingen, gingen we weer naar het eerste huis dat we ook bezochten in november. En weer waren we enthousiast over het huis. De andere huizen die we bekeken waren niet bijzonder en het viel ons op dat ze op de foto’s er als goed bewoonbaar uitzagen. In werkelijkheid waren het echte bouwvallen, in één ervan had zelfs de keuken in brand gestaan.

Onderhandelen

het kopje van deze tekst, doet iets positievers vermoeden dan in de praktijk het geval was: onderhandelen over de prijs. We hadden besloten dat we het huis in Torre San Patrizio wilden gaan kopen. Gezien het enorme aanbod aan huizen op het platteland (de Italianen zelf willen het liefst in de stad wonen en laten de geërfde huizen van hun ouders en opa’s en oma’s massaal leegstaan), dachten wij wel een goede onderhandelingspositie te hebben. Echter viel dat behoorlijk tegen, de oude eigenaar had het huis zelf, zo’n 9 jaar eerder, voor 350.000 euro gekocht. Het waren toen hoogtijdagen in Italiaans vakantievastgoed. Hij had al flink ingeleverd en wilde dus niet meer zakken dan zijn vraagprijs. Wij waren inmiddels al hard aan het dromen geslagen en zagen onszelf al zitten op het balkon van het blauwe huis (we hebben het inmiddels zandkleurig geschilderd). Ok, vooruit, we gaan akkoord met deze vraagprijs. Maar dan willen we wel alle inboedel erbij.

De makelaar en de notaris

Via een email aan de makelaar hadden we een akkoord gegeven op de vraagprijs van het huis. Een makelaar in Italië vertegenwoordigt zowel de koper als verkoper (en krijgt van beiden ook een courtage van gemiddeld 3%). Dan volgt een voorlopig koopcontract (Compromesso), waarbij je 10% van de koopsom moet overmaken aan de verkoper. Dit gaat allemaal direct tussen koper en verkoper, zonder een tussenrekening van een notaris. Dit is de eerste stap in het koopproces, de tweede stap is de overdracht en tekenen van het definitieve koopcontract (Atto). Dit gebeurt op het kantoor van de notaris, die alles controleert. Dus hierdoor weet je zeker dat alle gebouwen en het bijbehorende land ook echt van de verkoper zijn. En ook dat er geen andere familieleden zijn, die nog recht hebben op een deel van een erfenis (bijvoorbeeld een huis).

De overdracht

Het huis is nu officieel van jou en nu kan het allemaal beginnen. De leuke (en minder leuke) dingen: het openen van alle schuren met oude gereedschappen en de bijna nieuwe grasmaaier. Maar ook, het openen van een bankrekening en het aanvragen van water en elektriciteit. In ons geval had onze makelaar dit allemaal (tegen betaling) geregeld. Je kan het allemaal zelf doen, maar weet je bijvoorbeeld dat je de eerste rekening voor je elektriciteit bij het postkantoor in persoon moet betalen? Pas als je dit hebt gedaan, kan je een automatische incasso instellen. En zo zijn er nog wat kleine zaken die je moet organiseren (gelukkig weten we hoe we Agile moeten werken). Maar goed, dat alles is allemaal ook weer geen hogere wiskunde en ben je snel vergeten als je lekker staat te klussen in je nieuwe huis.

Jaarlijkse kosten vakantiehuis

Inmiddels hebben we ons vakantiehuis nu bijna 7 jaar en hebben we weer een hoop geleerd.  Lees bijvoorbeeld hier wat de maandelijkse en jaarlijkse kosten zijn van een vakantiehuis in Italië.